De roman De schilder en zijn model gaat over Alles en Niets - over een passie en het voorbijgaan van een passie. De schilder wordt obsessioneel nagezeten door de vrouwelijke hoofdpersoon; met hem wordt een afmattend spel van bezetenheid en begeerte gespeeld. En dan is daar nog de Vorige, die Alles was, maar met wie datzelfde spel al uit is gespeeld. In deze achtereenvolgende verhoudingen (waarvan de ene wellicht model staat voor de andere) volgen verlangen, haat, extase en destructie elkaar op als onvermijdelijke elementen van een liefde die alleen maar het einde van die liefde wil. In het met veel vaart en bijzonder gevoel voor dialoog vertelde verhaal, waarin de zware woorden zelf ontbreken, duikt bij herhaling het pijnlijke inzicht op dat in de radicale bezetenheid van de ander het verlies aan identiteit onvermijdelijk is.